Wystawa „Ukryte parametry” została pomyślana jako zapis aktywności ciała, niestrudzenie zbierającego, gładzącego, wyplatającego i łączącego. Jest ona częścią długofalowego projektu, w ramach którego grupa osób eksperymentuje z różnymi materiałami. Używając metod, które wywodzą się z praktyk rzemieślniczych, czerpie jednocześnie ze strategii konceptualnych. Osią tej wymiany jest próba znalezienia narzędzi do testowania nowych form odczuwania i myślenia. Rozgrywając się na styku nauki, sztuki i rzemiosła, okazuje się częścią programu naprawczego, konstruowanego wobec wyzwań środowiskowych, z którymi się mierzymy.

Wspólnymi mianownikami wystawy są praktyki bazujące na wykorzystaniu metaforyki związanej z kompostowaniem – nie tylko jako strategii ponownego użycia i refleksji nad pojęciem dewzrostu, ale także jako gotowości do myślenia z innymi, lawirowania poza klarownymi definicjami, akceptacji tego, co niejasne i niepełne, być może błędne albo jeszcze nieokrzepłe. Kompostowanie można tu rozumieć jako poszukiwanie alternatywnych sposobów opisu rzeczywistości, poprzez sięgnięcie do wiedzy rdzennej, przedindustrialnej bądź patrzenie w przyszłość, w stronę nowych modeli współpracy zakładających użycie narzędzi spekulatywnych czy biomateriałów.

Przykłady takich działań na wystawie to udzielanie głosu materii, mapowanie wysiłku włożonego we współdziałanie z nią, budowanie archiwum pracy, która została przy tym wykonana. Wyrasta ono z potrzeby opisywania aktywności, które podtrzymują więzi umacniające się przez wspólne kopanie, grabienie, zbieranie, czyszczenie. Ów podskórny nurt, obecny w prezentowanych pracach, to próba wychwytywania i podkreślania momentów, kiedy język się rozwiązuje, bo ręce są zajęte, a ciało, skupiając się na znanej czynności, zaczyna się rozluźniać. Myśli płyną wtedy swobodnie, znajdując przestrzeń do łączenia się w historie zawieszone między faktami a domysłami, prawdą materiału a konfabulacją.

Z tej perspektywy obiekty składające się na wystawę są odwzorowaniem czasu spędzonego na grzęźnięciu w próbach przekazania wytycznych, przefiltrowanych przez pamięć ciała, nie dających się opisać inaczej niż przez wspólne działanie.